Ο τίτλος αυτού του θέματος μπορεί να παραπέμπει σε μια διαδικασία συμβουλευτική με οδηγίες για “πρέπει” ή “δεν πρέπει” και τρόπους εμφανίζεστε στο-τη σύντροφο. Σε μια πραγματικότητα που αποδίδεται στις γυναίκες “δεν είναι τι λες, αλλά πως το λες”. Κι αυτό ακόμα όμως είναι υπό διαπραγμάτευση αφού σε κάθε πλαίσιο μπορεί η ίδια κουβέντα ν'ακούγεται τρυφερή ή προσβλητική.Τυπικό παράδειγμα είναι μια αντροπαρέα που βρίζει ο ένας τον άλλο από τρυφερότητα και φιλία.Όμως η ουσία είναι σαν την παραβολή με το κρεμμύδι. Ξεφλουδίζεις, ξεφλουδίζεις και στο κέντρο δεν έχει τίποτα.
Όσο είμαστε μαζί με τον-τη σύντροφό μας μαθαίνουμε πράγματα γι'αυτόν-αυτήν που μας οδηγούν να τους ξεφλουδίζουμε σαν το κρεμμύδι και να βλέπουμε σιγά σιγά όπως ένας ψυχολόγος ότι κάτω απ' τις αντιστάσεις, δηλαδή τα στερεότυπα, τις τυπικότητες, τις αβροφροσύνες, τους θυμούς, τους φόβους, κρύβεται μια ανάγκη για επικοινωνία, δημιουργία και ορισμό για το ποιοί είμαστε. Έτσι το κρεμμύδι εκφράζεται και ορίζεται μέσα απ' τις φλούδες-στρώσεις του και ο άνθρωπος μέσα από τις παρελθοντικές σχέσεις του που του προσδίδουν άλλο ένα ένδυμα, άλλη μια συμπεριφορά.
Στην πραγματικότητα η ερωτική σχέση με το-τη σύντροφο είναι μια in vivo μεταβίβαση που διαρκεί όσο εμείς δε φοβόμαστε να δούμε τα δικά μας δύσκολα κομμάτια και να αγγαλιάσουμε τα αντίστοιχα του συντρόφου.
Ο καθένας μας μπορεί να έχει κάτι για το οποίο ντρέπεται ή φοβάται να κάνει, να πει ή να είναι και το κρύβει ικανοποιητικά για όσο δεν κουράζεται να το κάνει. Όταν όμως βρισκόμαστε σε σχέση είναι ουσιαστικό σε κάποιο βαθμό να νιώσουμε την ελευθερία να “ξεκουράσουμε” τον εαυτό μας από το πως “πρέπει” να είμαστε για να νιώσουμε αποδοχή, πράγμα βασικό για τις σχέσεις οποιουδήποτε είδους.
Και πως θα νιώσουμε αποδεχτοί; Όταν μας αγαπούν όχι παρόλο που... Αλλά και επειδή...
Αυτή η αγάπη είναι λίγο διαφορετική απ' την έννοια του έρωτα που ίσως τοποθετεί τη γύμνια σε μια μονόπλευρα σεξουαλική βάση.
Κάποια στιγμή η ντροπή για το γυμνό σώμα μετά το σεξ φεύγει, κάνουμε μαζί μπάνιο, κυκλοφορούμε ημίγυμνοι μεταξύ μας και ίσως αυτό φανεί πως ρίχνει την όρεξη για σεξ. Δεν υπάρχει λόγος να σκεφτούμε κατευθείαν ότι βαρεθήκαμε ή αντίστοιχα την απόρριψη. Η σεξουαλικότητα είναι μια τυφλή όρεξη για παιχνίδι που έχει σχέση με την καλή διάθεση, τις εναλλαγές στον τρόπο που αυτή εκτονώνεται και φυσικά στο τί μας ταιριάζει. Είναι ουσιαστικό να νιώθουμε όχι “ικανοί” αλλά κυρίως ικανοποιημένοι. Το δεύτερο θα φέρει το πρώτο με την αόριστη βεβαιότητα που τα σύννεφα φέρνουν βροχή.
Κι ύστερα περνάμε τόσες ώρες μαζί που με την ίδια βεβαιότητα ότι θα καταλήξουμε στο κρεβάτι, τσακωνόμαστε κι όλας για ασήμαντες αφορμές. Είχαμε δομήσει μια καθημερινότητα όσο ήμαστε μόνοι-μόνες που σιγά σιγά αλλάζει και κάτι μέσα μας αντιστέκεται στην αλλαγή. Ναι όταν ήμασταν μόνοι και μόνες πηγαίναμε για καφέδες και ασχολούμασταν με χόμπι πιο συχνά και αυτά ματαιώνονται μέσα μας. Τότε ίσως είναι η ώρα να ξαναπιάσουμε τις παλιές μας συνήθειες. Αυτό θα μας κάνει να νιώσουμε ότι δεν αφομοιωνόμαστε στη σχέση σε σημείο αλλοτρίωσης και ταυτόχρονα θα μας δώσει προσωπικό χώρο και χρόνο.
Προσοχή όμως γιατί όταν “αφήνουμε κάτι μας αφήνει κι αυτό”. Αν π.χ. πηγαίνατε για τρέξιμο τα απογεύματα και έχετε να πάτε δύο μήνες, δε μπορείτε κατευθείαν να τρέξετε δέκα χιλιόμετρα. Είναι σαν να επιδιώκετε να νιώσετε αυτή την ασυμβατότητα μεταξύ προσωπικού χωροχρόνου και σχέσης.
Θέλει το χρόνο του κι αυτό.
Τα οικονομικά είναι ένας προβληματισμός επίσης μεταξύ των συντρόφων. Αν αποφασίσουν να μένουν μαζί και έχουν κοινό ταμείο είναι κάποιες φορές σημείο τριβής γιατί η ισχύς εν τη ενώσει είναι γλυκιά και ποιος θέλει να γυρίσει πίσω στο να “τα βγάζει πέρα μόνος του”;
Εκεί ξεκινάνε ίσως οι αμφιβολίες και αναρωτιούνται οι συντρόφοι αν είναι μαζί επειδή “έχουν βολευτεί” ή όντως υπάρχει ακόμα συναίσθημα.
Είναι σημαντικό εδώ να απενοχοποιηθούμε. Ναι. Προφανώς είναι βολικό να υπάρχει κοινό ταμείο. Και το κοινό ταμείο γίνεται μόνο γι'αυτό το σκοπό. Όμως πρέπει να θυμηθούμε ότι πρώτα έγινε η σχέση και μετά το κοινό ταμείο και η συμβίωση. Και το να βολεύουμε είναι να βοηθάμε το-τη σύντροφό μας. Στην πραγματικότητα το πισογύρισμα και η αμφιβολία είναι η πραγματική τριβή και όχι τα κοινά οικονομικά. Και φυσικά τα οικονομικά είναι ένα θέμα που μας φοβίζει σε ατομικό επίπεδο. Οπότε η απάντηση έρχεται μέσα από ένα κοινό φόβο. Αντί να αμφιβάλλουμε, ας μοιραστούμε το φόβο.
Η καθημερινότητα στο σπίτι είναι ίσως τετριμμένο αλλά σημαντικό μέρος της σχέσης όπου μπορεί να νιώσουμε άνετα να είμαστε κάπως πιο ελεύθεροι στις συμπεριφορές μας ως προς τις σωματικές ανάγκες που μπορεί να παρεξηγηθούν ως αντιερωτικές συμπεριφορές αδιαφορίας προς το-τη σύντροφο. Ή μπορεί αντίθετα να νιώθουμε σφιγμένοι ακόμα και μετά από καιρό φοβούμενοι ότι θα παρεξηγηθούμε. Το θέμα εδώ είναι να νιώσουμε τα όρια του-της συντρόφου και να μην κάνουμε σενάρια και υποθέσεις σαν να ήταν αυτά δεδομένα. Το να ακούμε τον άνθρωπο απέναντί μας είναι σωτήριο για την επικοινωνία, την αρχή πάνω στην οποία βασίζεται η ιδέα και η ποιότητα της σχέσης ευθύς εξ αρχής. Να βάζουμε τα λόγια στο εδώ και τώρα και τις αναμνήσεις στο εκεί και τότε. Δεν έχει νόημα να κάνουμε παράπονα για το εδώ και τώρα αντιπαραβάλλοντας “τότε που τα πράγματα ήταν πιο ευαίσθητα, ερωτικά και όμορφα”. Είναι γεγονός πως όλα αλλάζουν με σκοπό να εκδηλωθούν. Όπως μια μερίδα φαγητό είναι ζεστή, μυρωδάτη και ευπαρουσίαστη για να καταλήξει κόπρανα στην τουαλέτα. Αυτό που δε βλέπουμε είναι το ενδιάμεσο στάδιο της πέψης και φυσικά όλα αυτά που απορρόφησε ο οργανισμός μας κατά τη διάρκειά της δημιουργώντας τη συνέχειά μας. Έτσι μια σύζυγος μπορεί να πάρει κάποια κιλά και ένας σύζυγος να κλάνει κάτω απ' τα σκεπάσματα αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι “αφέθηκαν”. Η σχέση είναι μια ροή. Όχι μια φωτογραφία με χαμόγελα. Το να συζητήσουμε μεταξύ μας αυτό που συμβαίνει ακόμα κι αν δε θέλουμε να ξανασυμβεί, χωρίς αφορισμούς και απειλές είναι μια επικοινωνία χωρίς τελεσίγραφα, μια επικοινωνία που αγγαλιάζει το-τη σύντροφο, παίρνει το δυσάρεστο, το ανεπαρκές, το κακό και το ξαναγυρνάει πίσω σε μας με ένα τρόπο υποφερτό, παρηγορητικό και γιατί όχι, και όμορφο.
Η αδιαφορία δεν υπάρχει. Είναι η εξωτερίκευση της αίσθησης ότι δε μας ακούν!
Ας αντιμετωπίζουμε το έτερο ήμισυ με καλοπροαίρεση. Ο Omraam Mikhaël Aïvanhov έλεγε πως “η αγάπη προκαλεί μια εξίσωση μεταξύ των όντων”, πως αν κάποιος είναι κακοπροαίρετος και δύσπιστος προκαλεί τα κακά σενάρια που φοβόταν, γιατί ακόμα κι αν η σύντροφος είναι αθώα, η αθωότητά της χτυπάει στον τοίχο της κώφωσης που προκαλεί η δυσπιστία. Το να ακούμε προϋποθέτει να είμαστε “αφελείς”, δηλαδή να θεωρούμε δεδομένο το λόγο του ανθρώπου απέναντί μας.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου